Eg merka at tida gjekk bort. Eg merka at rørslene mine ikkje lenger ber løfte om villige famntak og fuktig mørke. Eg var ein reisande i eit landskap skiftande, frå vårgrønne skogar og tonar frå småfugl i skjul mellom greinene.
No er eg her, på ei vintervidde som ikkje tykkjer ta slutt. Eg har lagt bak meg skogen der eg sprang mellom tre. Eg let det store vinterbildet spegle seg i sinnet mitt
Reinsdyra som sparkar i snøen etter mat, frostrøyken frå nasebora deira.
Eg må tine snø for å sløkke tørsten.
Eg kan ikkje hugse korleis eg kom hit. Men det er dette eg har no. Det er her eg er.
Eg må leite under snø.
bloggdikt 