Eg vifter med eit kvitt flagg, eller det er eit stykke tørkepapir, hastig reve av,
det siste papiret som klistra seg til rullen, fullt av lim som blander seg med det våte frå augene mine.
Men eg skal tørke tårene mine, eg skal reise meg opp frå sofaen
når dei berre slutter å renne, ein gong
Eg er ikkje destruktiv. Eg skal rydde i rotet eg laga, då du ikkje hadde vore heime på ei veke
Ikke berre dei gamle avisene og snopepapira og vinflaskene, eg skal rydde, du skal få sjå, korleis tankane mine samlast om viktige ting, som krig, svolt, og dei stille toga av folk på flukt
Eg har og eit kvitt flagg i neven, eg er ikkje så egosentrisk at eg ikkje veit
at desse menneskja har det verre enn meg
Eg drar det kvite over augene mine, eg skal aldri overgi meg
Til nauda, hatet, eller deg
Eg skal bære sorga med hovudet høgt
Når eg ser deg igjen ein dag, fingre fletta inn i fingre, auge som ler mot auge
eit tilfeldig møte, på butikken eller pøbben
Så har eg kvitta meg med tårene og alle dei vonde tankane, skammen, sjølvhatet,
For det var du som gjekk
Eg skal gå ned med mitt skip
Aldri meir skal kvite flagg strykast over augene mine
Aldri skal eg overgi meg, heller vil eg legge ut miner over heile stovegolvet
Aldri skal eg slutte elske deg
men kanskje meg sjølv
Med takk til Didos vakre sang «White Flag» og ikkje minst, forfattar og skrivekurslærar Bente Bratlund, som gav meg sjølvtillit nok til å lage nye tekster
bloggdikt 